மயில்ராவணன் கோட்டை – கௌதம சித்தார்த்தன் : 4 மொழிகளில் : தமிழ், ஸ்பானிஷ், இத்தாலி, ஆங்கிலம்)

மயில்ராவணன் கோட்டை
– கௌதம சித்தார்த்தன்

லத்தீன் அமெரிக்க எழுத்தாளர் கார்லோஸ் ஃபுயண்டஸ் தனது எழுதும் முறையைப் பற்றி இவ்வாறு சொல்கிறார்:

“நான் காலை நேர எழுத்தாளன். எட்டரை மணிக்கு எழுதத் தொடங்கி 12.30 வரை தொடர்ந்து எழுதுவேன்; பின் நீந்தச் செல்வேன். திரும்பி மதிய உணவு; மதியத்தில் வாசிப்பு; அதன் பின் அடுத்த நாள் எழுத வேண்டியதை முன் வைத்து நடக்கத் தொடங்குவேன். எழுத உட்கார்வதற்கு முன்பாக தலைக்குள் என் புத்தகத்தை நான் இப்போது எழுதிக் கொள்ளவேண்டும். இங்கு பிரின்ஸைட்டனில் நடந்து செல்வதை ஒரு முக்கோண வடிவத்தில் பின்பற்றுகிறேன்: மெர்சர் தெருவிலுள்ள ஐன்ஸ்டைனின் வீட்டுக்குச் செல்வேன். அங்கிருந்து திரும்பி ஸ்டாக்டன் தெருவிலுள்ள தாமஸ் மன்னின் வீடு; பின் அங்கிருந்து ஈவ்லின் பகுதியிலுள்ள ஹெர்மன் பிராக் வீடு. இந்த மூன்று இடங்களுக்கும் சென்ற பிறகு வீட்டுக்குத் திரும்புவேன். அதற்குள்ளாக, ஒரு நாளைக்கான 6 அல்லது 7 பக்கங்களை மனதளவில் எழுதி முடித்திருப்பேன்.” (<http://www.theparisreview.org/interviews/3195/the-art-of-fiction-no-68-carlos-fuentes>)

90 டிகிரிக் கோணத்தில் திரும்பும் இந்த முக்கோண நடை, அந்த டிகிரிக் கோணத்தில் தலை திரும்பியிருக்கும் அஸ்டெக்குகளின் மழைத்தெய்வமான ‘சக் மூலிடம்’ அவரைக் கொண்டுபோய்ச் சேர்த்திருக்கிறது. இந்தத் தொன்மத்தின் வழியாகத் திறந்துகொள்கிறது நவீனமும் புராணிகமும் இணைந்த அவருக்கே உரித்தான அவரது கதைத் திறப்பு. (<http://web.mit.edu/jikatz/www/ChacMool.pdf>)

தனது பெண் பாத்திரங்கள் பற்றிய விமர்சனம் ஒன்றிற்கு,

“அஸ்டெக்-இல் ஆண் கடவுளர்கள் எல்லாம் காற்று, நீர், யுத்தம் என்று ஒரே அம்சத்தையே பிரதிநிதித்துவப்படுத்துகிறார்கள். ஆனால் பெண் கடவுளர்கள் இரட்டை மனப் போக்கினராகப் புனிதத்தையும் அசிங்கத்தையும், இரவையும், பகலையும், காதலையும், குரோதத்தையும், பிரதிநிதித்துவம் செய்கிறார்கள். ஒரு எல்லையிலிருந்து இன்னொரு எல்லைக்கு, ஒரு உணர்வு நிலையிலிருந்து மற்றொன்றுக்கு அவர்கள் தொடர்ந்து நகர்ந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். அஸ்டெக் உலகில் அதுதான் அவர்களின் பாவம்.’ என்று பேசுகிறார்.

அந்தப் பாவத்தின் சாபத்தையும் பாவத்தின் வரத்தையும் அவரது நடைவழியில் உருக்கொள்ளும் எழுத்துக்கள் கட்டமைக்கின்றன.

என்னுடைய எழுதும் முறை என்பது முற்றிலும் புதிய வழிகளைக் கொண்டது. அநேகமாக அதை புதிர் வழிச்சுழலுக்கு இணையாக உருவகம் கொள்ளலாம். எனக்கு சிறுவயதிலிருந்தே புதிர்கள் மிகவும் பிடிக்கும். என் அப்பா தனது புதிர்கதைகளை உணவோடு பிசைந்து கவளமாக உருட்டி உருட்டி எனக்கு ஊட்டுவார். அவை என் உடல் முழுக்க குருதியாக சுழித்தோடிக் கொண்டிருக்கின்றன. எழுத்தில் மட்டுமல்லாது என் வாழ்க்கையிலும் அதனோடு விளையாடிக் கொண்டே இருப்பேன். எனக்கு மிகவும் அனுக்கமான எழுத்தாளராக போர்ஹேஸ் மாறிப்போயிருப்பதென்பது தற்செயலானது அல்ல.

காலையில் எழுந்தவுடன் மாட்டுத் தொழுவத்தைச் சுத்தம் செய்து முடித்து விட்டு, இல்லாள் கொடுக்கும் கேழ்வரகுக்கூழ் சாப்பிட்டு விட்டு எங்கள் விவசாய வயலை நோக்கி நடக்கத் தொடங்குவேன்.

நடக்க நடக்க நான் எழுத வேண்டிய சொற்கள் குதியாட்டம் போட்டுக் கொண்டு என் முன்னால் ஓடிக்கொண்டிருக்கும். அப்படியே நடந்து எங்கள் தோட்டத்திற்கு வந்து சேருவேன். வயல் வெளி முழுக்க குறுக்கும் நெடுக்குமாக வரப்புகள் நீண்டு கிடக்கும். போர்ஹேஸ் சிறுகதையான ‘The Garden of Forking Paths’ என அதை உருவகப்படுத்திக் கொண்டு அந்த வரப்புப் பாதைகளில் நடக்க ஆரம்பிப்பேன்.

கிளை வெட்டி வெட்டி நீளும் அந்த வயல் வரப்புகளில் குறுக்கும் நெடுக்குமாக நடக்க நடக்க puzzles விளையாட்டின் ஆடுகளமாக மாறியிருக்கும் தோட்டம். அதில் என் கதைச் சொற்கள் புதிர்ப் பாதைகளில் ஓடிக்கொண்டே இருக்கும். நானும் காலமும் ஓடி ஓடிக் கலைத்து காலமற்ற காலத்தில் அந்தச் சொற்களைக் கைப்பற்றுவேன். இப்பொழுது என் கால்கள் வீட்டை நோக்கித் திரும்பும்.

கைப்பற்றிய சொற்களையெல்லாம் கலைத்துப்போட்டு வெள்ளைத்தாளில் ஒரு சீரான லயத்தின் ஒழுங்கசைவில் அவைகளைக் கோர்க்க ஆரம்பிப்பேன். கலைத்துக் கலைத்துப் போட்டு ஆடும் அந்த ஆட்டத்தில் ஒரு பக்கம் அல்லது ஒண்ணரைப் பக்கம் தேறியிருக்கும்.

இப்படியான ஒரு பொழுதில், சுழித்துச் சுழித்தோடிய அந்தப் புதிர்வழியின் கண்ணிகளில் எங்கோ மாட்டிக் கொண்டேன். எங்கெங்கோ கால்களை எட்டிவைத்தும் அதன் சுருக்குகளிலிருந்து மீளமுடியவில்லை. வெளியேறும் வழி தெரியாது திணறித் தடுமாறி திகைந்து நின்றேன் ஒருகணம்.

அக்கணத்தில் என்னைச் சுற்றியிருந்த சொற்கள் சுழன்று விலக, என் அப்பா சொன்ன மயில்ராவணன் கோட்டையின் கதவுகள் உள்ளோடித் திறந்தன.

இந்தியாவின் புகழ்பெற்ற இதிகாசமான ராமாயணம் குறித்து இந்தியாவின் பல்வேறு மொழிகளில் பல்வேறு வகையான நாட்டுப்புறக்கதைகள் இருக்கின்றன. இவை பெரும்பாலும் மக்களின் வாய்வழிக்கதைகளாகவே நின்றுவிடுகின்றன. செவ்வியல் நூலாக புழக்கத்திலிருக்கும் ராமாயண நூல் பதிப்பில் இந்த நாட்டுப்புறக்கதைகள் பதிவாவதில்லை.

இந்தக்கதையாடல்களில் மிகமிக முக்கியமானது மயில்ராவணன் கதை.

அயோத்தி நாட்டை ஆண்டுவந்த தசரதராஜனுக்கு ராமன் உட்பட நான்கு மைந்தர்கள். அதில் மூத்தவனான ராமன் ராஜபதவிக்கு வரக்கூடாது என்று, அவனது மாற்றாந்தாயின் சூழ்ச்சியால் காட்டுக்கு வனவாசம் அனுப்பப்படுகிறான். தனது மனைவி சீதை, தம்பி லட்சுமணனுடன் காட்டில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும்போது, இலங்கை நாட்டு ராஜாவான ராவணனின் தங்கையுடன் ஏற்பட்ட தகறாறு காரணமாக விரோதம் ஏற்படுகிறது. இதனால் ராவணன், ராமனின் மனைவி சீதையைத் தன் நாட்டிற்குத் தூக்கிக் கொண்டு போகிறான். ராமன், ராவணனுடன் போர்புரிந்து அவனைக் கொன்று தனது மனைவியை மீட்டு தனது நாடு திரும்பி அரசாளுகிறான். இது ராமாயணத்தின் செவ்வியல் வடிவக்கதை.

இந்த மையக்கதையின் பகுதியில் இணைந்து வரும் நாட்டுபுறக் கதையாடலான ‘மயில்ராவணணின் கோட்டை’க்குள் நுழையுமுன் அவனைப் பற்றி விரிவாகப் பார்க்கலாம்:

இலங்கை அரசன் ராவணனின் மாற்றாந்தாய்வழி சகோதரனான மயில்ராவணன், பெரும் வல்லமைசாலி. மிகுந்த மதிநுட்பம் கொண்டவன். அவனுக்கு அந்தப்பெயர் அமைந்ததே ஒரு பெரும் அற்புதம்!

இலங்கை அரசனான விஸ்ரவசுக்கு, இரு மனைவிமார்கள். அதில் மூத்தவளின் முதல் மகன் மூத்த ராவணன், இளையவளின் முதல் மகன் இளைய ராவணன். இளரவசர்கள் இருவரும் போர்க்கலைகளை திறம்படக் கற்றுவந்தனர். இளைய ராவணன் வெறுமனே போர்க்கலைகளைக் கற்பதோடு மட்டுமே நிற்காமல், மந்திர தந்திரங்களையும் பயின்று வந்தான். அடுத்த ராஜ பதவிக்கான பட்டம் சூட்டும் முறை வந்த போது, தனக்குத்தான் பட்டம் சூட்டவேண்டும் என்று இருவரும் போட்டியில் இறங்கினார்கள்.

ஆனால் ராஜதர்ம முறைப்படி குலத்தின் மூத்த மகனே ராஜபதவிக்கு உரியவன் என்று மந்திரி பிரதானிகள் சொல்ல, தானும் மூத்த மகன்தான் என்கிறான் இளைய ராவணன். அப்பொழுது ராஜகுரு ‘மயில் குலத்து உரிமை’ என்னும் உவமையை முன்வைத்து விளக்குகிறார்.

மயில் முறை என்பது சூரிய குலத்து உரிமை முறை. மயிலானது முட்டைகள் இட்டுப் பல குஞ்சுகள் பொரித்தாலும் முதலாவது பிறந்த குஞ்சுக்கே விரைவில் தோகை வளரும். அதுதான் முதலில் தோகைவிரித்து ஆடத் தொடங்கும். அதன் பிறகே மற்றக்குஞ்சுகள் தோகை விரிக்கும்.

(இந்த உவமை குறித்து 12 ஆம் நூற்றாண்டு தமிழின் செவ்வியல் கவியான கம்பர், ராமாயணத்தில் ராமனின் ராஜபதவி உரிமையை முன்வைத்துப் பாடியிருக்கும் வரிகள் இவை:

வெயில் முறைக் குலக் கதிரவன் முதலிய மேலோர்,
உயிர் முதல் பொருள் திறம்பினும், உரை திறம்பாதோர்;
மயில் முறைக் குலத்து உரிமையை, மனு முதல் மரபை;
செயிர் உற, புலைச் சிந்தையால், என் சொனாய்? – தீயோய்!

தமிழ்க் கவி கம்பன் 12 ஆம் நூற்றாண்டில் சொன்ன முதல் மயில்குஞ்சு பற்றிய கருத்தை, 20 ஆம் நூற்றாண்டில் விஞ்ஞானபூர்வமாக விளக்கி எழுதியுள்ளது ‘ஸயண்டிபிக் அமரிக்கன்’ பத்திரிகை என்பதுதான் கவியுள்ளத்தின் எல்லையற்ற அற்புதம்!)

ராஜகுரு முன்வைத்த ‘மயில்குலத்து உரிமையை’ செவியுற்ற இளைய ராவணன், ‘இந்த உரிமை எனக்கு மட்டுமே பொருந்தும் என்பதற்கு அடையாளமாக நானே மயிலாக மாறி தோகை விரித்து ஆடுகிறேன் பாருங்கள்..’ என்று சபையினர் முன் தனது மந்திர சக்தியால் மயிலாக மாறி தோகை விரித்தாடினான்.

சபையினர் திகைத்துப்போய் நிற்க, இதை ஒத்துக் கொள்ளமுடியாது என்று அவனை நிராகரித்து பெரிய ராவணனுக்கே முடிசூட்டுகிறார்கள். இளைய ராவணன் கோபித்துக் கொண்டு அங்கிருந்து வேறு ஒரு பகுதிக்குச் சென்று தனக்கான நாட்டை நிர்மாணித்து ஆட்சி புரிகிறான். அன்றிலிருந்து அவன் பெயர் மயில்ராவணன் என்று நிலை பெற்றது.

இலங்கையில் ராவணன் ஒருபிரம்மாண்டமான கோட்டையை நிர்மாணித்தபோது, அதைவிடவும் பிரம்மாண்டமாக இருக்க வேண்டுமென்று, கட்டிடக்கலைக்கே சவால் விடுமளவுக்கு எவராலும் கற்பனை செய்யமுடியாத பல்வேறு புதிர்வழிகளைக் கொண்ட மயில்ராவணன் கோட்டையை நிர்மாணித்தான்.

அந்தக் கோட்டையின் கற்சுவர்களும் பிரகாரங்களும் அரண்அமைப்புகளும் வாசல்கதவுகளும் எவராலுமே அறிந்து கொள்ளமுடியாதவை. அதற்குள் நீங்கள் நுழைந்து விட்டீர்களானால் வெளியேறும் வழிதெரியாது கற்சுவர்களில் பதித்துள்ள கண்களைப்பறிக்கும் முத்துக்களின் மினுக்கல்களும், நவரத்தினங்களின் மின்னல் வெட்டுகளும் ஒளிக்கத்திகளாய் உங்கள் கண்களைக் கிழித்துவிடும். எந்த வழியில் நுழைந்தாலும் எந்த வழியில் அகழ்ந்தாலும், கால்களுக்குக் கீழே பாதாளம் கிடுகிடுவென ஓடிக் கொண்டேயிருக்கும். நீங்கள் நடக்க நடக்க பிரகாரங்களும் உங்களுடன் சேர்ந்து நடக்க, கள்ளுண்ட மயக்கம் கபாலத்தில் பாய்ந்து, உங்களைப் பைத்தியமாக்கும். ஒரு பெரும் புதிர்வழிச் சுழலில் மாட்டிக் கொண்ட உங்களது உடலும் மனமும் சின்னபின்னமாய்ச் சிதைந்து சடுதியில் மரணம் சூழ்ந்து கொள்ளும். அதோ வாலைத்துவட்டி அடிக்கும் அகழி முதலைகளின் கோரைப்பற்களில் வழியும் எச்சிலின் வாசனையைப் பாருங்கள், ஆகாயத்தை வளைத்திருக்கும் இந்தக் கோட்டை அரண்களின் மீது திரவமாக வழிவதை!

இவ்வளவு கட்டற்ற புதிர்வழிச்சுழல்வுகள் கொண்ட இந்தக் கோட்டையை உடைத்தவன் மனிதன் அல்லன். குரங்கினத்தைச் சேர்ந்த அனுமன் என்பதுதான் புதிர் நிலையின் உச்சம்!

ராவணனிடமிருந்து தனது மனைவியை மீடக அந்தக் காட்டில் ஆட்சி புரிந்து வந்த குரங்குப்படையின் உதவியை நாடுகிறான் ராமன். விலங்கின அம்சத்திலிருந்து மேம்பட்டு மனிதாம்சத்திற்கும் மேலான (Super Human) தெய்வாம்சம் பொருந்தியவனும் பெரும் பலசாலியுமான அனுமனின் உறுதுணை அங்கு கிடைக்கிறது.

ராவணனுக்கும் ராமனுக்குமான போரில், அனுமன் மூலம் இலங்கைப்படைகளை நிர்மூலமாக்குகிறான் ராமன்.

போரின் இறுதிக்கட்டத்தில் சகோதரர்கள், தளபதிகள், வீரர்கள், ரதகஜதுரகபதாதிகள் அனைவரும் அழிந்துபோய் ராவணன் மட்டுமே தனியாளாக நிற்கிறான். அப்பொழுது அவனுக்கு தனது சகோதரஉறவான மயில்ராவணன் நினைவு வருகிறது.

அவனிடம் தனக்கு ஆதரவு கோருகிறான் ராவணன். தனது சகோதரனின் நிலைகண்டு வெகுண்டெழுந்து, ‘நாளை விடியற்காலைக்குள் ராமலட்சுமணர்களை காளிக்கு பலிகொடுக்கிறேன்.. இதில் நான் தோற்றுப் போனால் நானே பலியாகிறேன்..’ என்று சபதமிடுகிறான் மயில்ராவணன்.

அவனது மந்திர தந்திரங்கள் பற்றிக் கேள்விப்பட்டிருந்த ராமனின் ஆலோசகர்கள், ‘எப்படியாவது அந்த ஒருநாளை மயில்ராவணனிடம் மாட்டிக் கொள்ளாமல் கழித்துவிட்டால் தப்பித்து விடலாம்..’ என்று ஆலோசனை செய்கின்றனர்.

அதற்கு ஒரேவழியாக, ராமலட்சுமணர்களைச் சுற்றி, தனது நீண்ட வாலை சுழட்டி சுழட்டி ஒரு பெரிய கோட்டை அரணாக அமைத்து அதன்மேல் அமர்ந்து காவல் காக்கிறது அனுமன்.

அனுமனை மீறி எவரும் அந்த வால் கோட்டைக்குள் நுழைய முடியாது. உள்ளே நுழைவதற்கான வாசல் அனுமனின் வாய்!

ஆகவே மயில்ராவணன், ராமனின் ஆலோசகனான விபீஷணனின் உருவெடுத்து அனுமனிடம் போய் பேச்சுக் கொடுத்து வாய்வழியாக உள்ளே நுழைந்து விடுகிறான். உறங்கிக் கொண்டிருக்கும் ராமலட்சுமணர்களை இரண்டு சிறு கற்களாக மாற்றி எடுத்து மடியில் கட்டிக் கொண்டு வெளியே வருகிறான்.

அவன் வெளியே வரும்போது ஏதோ ஒரு மாற்றமிருக்கிறது என்பதை உணர்ந்த அனுமன், அவனைப் பிடித்து விசாரிக்கிறது.

விபீஷணனின் உருவில் இருக்கும் மயில்ராவணன், ‘பரவாயில்லையே.. பேஷ்..’ என்று அனுமனைத் தட்டிக் கொடுத்து, ‘ராமலட்சுமணர்கள் படுத்திருக்கும் இடத்தில் இந்தக்கற்கள் கிடந்து அவர்களைத் தொந்தரவு செய்து கொண்டிருந்தன.. அதனால்தான் அவைகளை வெளியில் எடுத்து வந்தேன்..’ என்று தனது மடியில் கட்டியிருந்த இரு கற்களை எடுத்துக் காட்டுகிறான்.

அனுமனும் சமாதானமடைந்து அவனை விடுவித்து விடுகிறது.

அங்கிருந்து சடுதியில் வெளியேறி தன்னுடைய கோட்டைக்குள் அவர்களைக் கொண்டுபோய் சிறை வைத்து விடுகிறான் மயில்ராவணன்.

அதன்பிறகு, தான் மோசம் போனதை அறிந்த அனுமன் தானே போய் ராமலட்சுமணர்களை மீட்டுக் கொண்டுவருவதாக மயில்ராவணன் கோட்டைக்குப் புறப்படுகிறது அனுமன்.

புதிர்வழிச்சுழல்வுகள் நிரம்பிய அந்தக் கோட்டைக்குள்ளே நுழைந்து இலக்கற்று அலைந்து, அரண்களில் மோதித் தெறித்து சுருண்டு வீழ்கிறது. தலையெங்கும் வலிநாக்குகள் பிடுங்க, தாமரையின் பல்வேறு அடுக்குகள் கொண்ட இதழ் நுனிகளில் தாவித்திரிய, அதன் குதிகாலின் நரம்புகளில் புடைத்தெழுந்தது ஒரு சிறு இசைத்துணுக்கு. அதன் முகத்தில் கத்தியால் கோடு கிழித்தது போல ஒரு ஒளிமின்னல் வெட்டியிழுத்தது. அந்த இசைமாற்றத்தில் ஒரு சிறிய வண்டாக மாறி தாமரைத்தண்டின் நுழைவுப்பகுதியில் நுழைந்து பறந்தது அனுமன்.

நாணற்புற்களின் துளைகளில் நுழைந்து ரீங்காரமிசைத்தபடி பறந்த வண்டின் சிறகசைப்பில், தாமரை இதழ்கள் முயங்க, கூம்பிப்போன அதன் விளிம்புகளில் நுழைந்து பறக்கையில், அசைவுபடும் வெளிச்சக் கீற்றுகளின் இடைவெளியில் ஒளியேணியில் ஏறிச் செல்வது போல பறந்து உள்முகமாய்ச் சென்று உட்பிரகாரத்தை அடைந்தது.

உஷைப்பொழுது மெல்ல விடிந்து கொண்டிருந்து. காளிபூஜையை ஆரம்பிப்பதற்காக குளித்துவரப் போயிருந்தான் மயில்ராவணன்.

உள்ளே நுழைந்ததும் பதட்டம் கலந்த பரபரப்புடன் ராமலட்சுமணர்களைத் தேடுகிறது அனுமன். அவர்கள் எங்கே இருக்கிறார்கள் என்பது அனுமனுக்குப் புலப்படவில்லை.

அப்பொழுது, தான் காவல் காத்தபோது வெளியில் வந்த விபீஷணன் உருவு கொண்ட மயில்ராவணன் கற்களைக் காட்டிப் பேசிய பேச்சு ஞாபகம் வருகிறது.

பரபரப்புடன் அந்த இருகற்களையும் தேடி அந்த இடம் முழுமைக்கும் தனது கண்களால் அலைபாய விடுகிறது அனுமன்.

அந்தோ பரிதாபம்! அங்கு ஏராளமான கற்கள் சிதறிக் கிடந்தன. கடவுளே இதில் எந்தக் கற்கள் ராமலட்சுமணர்கள்?

ஒருகணம் திகைத்து நிற்கிறது அனுமன்.

வானில் புலரியின் வெளிச்சக் கீற்றுகள் பரவ ஆரம்பித்ததில் மேலும் உடம்பெல்லாம் அனலாகக் கொதிக்க சட்டென்று அனுமனின் அடியாழத்தில் உறைந்து கிடந்த முரண் புதிர் கொண்ட ஒரு காட்சிப்புலம் தோன்றியது.

வானரப்படையைக் கொண்டு இலங்கைக்கு பாலம் கட்டும்போது, பெரிய பெரிய கற்குவியல்களைக் கொண்டு வந்து கடலில் போட்டு அஸ்திவாரத்தை உறுதியாக அமைக்கின்றன வானரங்கள். எதுவும் செய்யாமல் ஒரு ஓரமாக ஒதுங்கி நிற்கிறது அனுமன். ராமன் அதனிடம் சென்று அதன் முகவாட்டம் குறித்து வினவுகிறான்.

தூரத்தே அசையும் இலங்கைக் கோட்டையைப் பார்த்தபடி, ‘இந்தப் பாலம் பிற்காலத்தில் பெரும் பிரச்னைகளுக்கெல்லாம் தூண்டுகோலாக அமையப் போகிறது என்று என் உள்மனம் சொல்கிறது.’ என்கிறது அனுமன்.

அது மேலும், ‘தீயசக்திகளை எதிர்த்துப் போராடவும், நல்ல சக்திகளுக்கு உறுதுணையாக நிற்கவுமாகச் சொல்லித்தான் என் அன்னை என்னை வளர்த்தெடுத்தார். இப்பொழுது நாம் இறங்கியிருக்கும் இந்தச் செயல்பாடு நல்லதா தீயதா என்று எமக்கு விளங்கவில்லை’ என்று விரக்தியுடன் கொந்தளிக்கும் கடல் அலைகளைப் பார்த்தபடி பேசுகிறது.

அப்பொழுது ஒரு சிறுகல்சிராய் தெறித்து வந்து ராமனின் கையில் விழுந்து நசுக்குகிறது. அவனது சுண்டுவிரல் கிழிந்து குருதி கொப்புளிக்கிறது. சட்டென அனுமன் அந்த விரலை எடுத்து தனது வாயில் வைத்துச் சப்புகிறது.

ராமனின் ருசி அனுமனுக்குள் இறங்குகிறது. அக்கணத்தில், அனுமனின் கருத்தநிறம் பொன்னிறமாக மாற்றம் பெறுகிறது.

கடலலைகள் பெரும் கோஷத்தோடு ஆர்ப்பரிக்கின்றன. அந்த ஆரவாரத்தில் தெரிந்தது ராமனின் வெற்றியா, அனுமனின் வெற்றியா என்பதை அனுமனால் அனுமானிக்கவே முடியவில்லை.

விடைகாணமுடியா அந்தப் புதிரை, தனது வாலுக்குள் சுருட்டி வைக்க வைக்க, புதிர் வழிச்சுழல்வுகளாய் நீண்டு கொண்டே இருந்தது என்பதை ராமாயணத்தின் நுட்பமான வாசிப்பில் உணரமுடியும். ராமாயணத்தை அடையாளப்படுத்தும் புகழ் பெற்ற ஓவியப் படமான ராமலட்சுமணசீதை சகிதம் அதன் காலடியில் வணங்கியபடி இருக்கும் அனுமனின் படத்தில் அதனுடைய வால் ஒரு கேள்விக்குறி போல வளைந்து நிற்கும் காட்சியை (பெரும்பான்மையான எல்லாப் படங்களிலும்) நுட்பமாக அவதானிக்க வேண்டும்.

மயில்ராவணனின் புதிர்கள் எப்படி ஒரு கோட்டைவழியாய் நிர்மாணம் பெற்றதோ, அதே போல அனுமனின் நீண்ட வால் உருவாக்கிய புதிர்வழிகளும் பல்வேறு தரிசனங்களைக் கொண்ட முரண்புதிர்கள்தான்.

ராமனின் சுட்டுவிரலைச் சுவைத்த காட்சிப்புலன் அனுமனின் ஞாபக அடுக்குகளில் வீறிட்டுக் கிளம்பியது.

சட்டென பாய்ந்து போய் அந்த இடம் முழுமைக்கும் சிதறிக்கிடந்த கற்களை எடுத்து வாயில் போட்டு ருசி பார்த்தது அனுமன்.

அதன் வாய்முழுக்க கற்களும், கற்களின் ருசியும் குதம்பியபடி எச்சில் திரவம் நீரோடையாய் வழிய, ஒவ்வொரு கல்லையும் வாயில் போட்டு ருசி பார்த்தபடி அலைந்து கொண்டிருந்தது அது. கல்லின் ருசி அதன் உடலிலும் நாவின் இழைகளிலும் பாய எல்லையற்ற ருசியைத் தேடி அலைந்தது.

குளித்து முடித்து கோட்டைக்குத் திரும்பிக் கொண்டிருந்தான் மயில்ராவணன்.

பரபரத்து நெரியும் கணங்களின் விரல் நொடிப்பு திகைய, அதன் நாவின் சுவையிழைகளில் ஏறுகிறது ஒரு எல்லையற்ற ருசி.

அனுமனின் எச்சில் பட்டதும் சரேலென இருகற்களும் மானுட உருக் கொண்டன.

எதிரில் இந்த நிகழ்வைப் பார்த்து பேதலித்துப்போன மயில்ராவணன் திகைத்துத் தடுமாறி நிற்க, அவனது பலவீனமான தருணத்தை சடுதியில் கைப்பற்றி அவனை தனது நீண்ட புதிர்வாலால் கட்டிப் போட்டு, தனது பலம் கொண்ட முஷ்டியால் அவனது உயிர்நிலையால் அடித்துக் கொன்றது.

என் சொற்கள் சமைத்த புதிர்வழிச்சுழல்வில் மாட்டிக் கொண்டிருந்த ஒரு மின்னிமைக்கணத்தில் இந்தக் காட்சிப்புலன்கள் சுழன்றுசுழன்றேகுகின்றன.

என் முன்னால் கண்ணிகளாய்ச் சுழல்வது மயில் ராவணன் கோட்டையா? வாழ்க்கை முழுதும் விடைகாணமுடியாப் புதிரை தனது வாலுக்குள் மறைத்து வைத்திருந்த அனுமனது வாலின் புதிர் வழியா? அன்றி, நிறம் மாறும் எனது சொற்களின் வேற்றுமொழி வாசம் என்னை வசீகரித்து ஆங்கில இலக்கிய தளத்தை நோக்கிய நகர்வில் கட்டமையும் எல்லையற்ற புதிர்வெளியா?

எங்கிருந்தோ ஒரு வண்டின் ரீங்காரம் நாணற்புற்களில் நுழைந்து மொழிகளற்ற இசைவில் கூடுகிறது.

***************

ஸ்பானிஷ் பதிப்பு (Spanish Version)

El laberinto de Mayil Ravana
por Gouthama Siddarthan

El escritor latinoamericano Carlos Fuentes nos ha ofrecido un retrato a lápiz de la forma en que aborda su trabajo de escritura:

Soy un escritor de la mañana; comienzo escribir a mano a las ocho y media y continúo hasta las doce y media, cuando voy a nadar. Luego regreso, almuerzo y leo por la tarde hasta que salgo a caminar para el siguiente día de escritura. Debo escribir el libro en mi cabeza ahora, antes de sentarme. Siempre sigo un patrón triangular en mis paseos aquí en Princeton: voy a la casa de Einstein en Mercer Street, luego a la casa de Thomas Mann en Stockton Street, y finalmente me dirijo a la casa de Hermann Broch en Evelyn Place. Después de visitar esos tres lugares, regreso a casa, y para ese momento ya he escrito mentalmente las seis o siete páginas de mañana. (http://www.theparisreview.org/interviews/3195/the-art-of-fiction-no-68-carlos-fuentes)

Este paseo triangular a 90 grados lo lleva a Chacmool de los Aztecas, una forma de escultura mesoamericana precolombina que representa una figura reclinada con su cabeza mirando a 90 grados desde el frente, apoyándose sobre sus codos y posando un cuenco o un disco sobre su estómago. El Chacmool está asociado con Tlaloc, el dios de la lluvia de los aztecas.

A través de los portales de esta mitología, la narrativa de Carlos Fuentes fluye, brillando con una mezcla mágica de mitología y modernismo (http://web.mit.edu/jikatz/www/ChacMool.pdf)

Respondiendo a una crítica general acerca de sus personajes femeninos, dice:

Me han atacado por representar a mujeres muy impuras, pero esto se debe a la visión negativa que mi cultura ha tenido de las mujeres. Una cultura que mezcla árabes, hispanos y aztecas no es muy saludable para el feminismo. Entre los aztecas, por ejemplo, todos los dioses masculinos representan una sola cosa: el viento, el agua, la guerra, mientras que las diosas son ambivalentes, representan la pureza y la inmundicia, día y noche, amor y odio. Se mueven constantemente de un extremo a otro, de una pasión a otra, y este es su pecado en el mundo azteca. Hay un patrón de ambigüedad femenina en mis novelas.

Sus textos se construyen dentro de una narrativa que oscila en las venas de la maldición del pecado y en la bendición del pecado.

Mi estilo de escritura ha estado bordeando un territorio extraño. En ella se puede descubrir la metáfora en el laberinto, un mágico engranaje.

Desde mi infancia, los rompecabezas me han fascinado.

Mi padre solía regalarme rompecabezas. Son ellos los que aún siguen circulando en la corriente de mi sangre, emergiendo y dando vueltas. He estado jugando con rompecabezas no sólo en mis escritos, sino también en mi vida. Así que no es de extrañar, no es un accidente, o mero producto del azar el hecho que Jorge Luis Borges sea mi escritor predilecto desde hace mucho tiempo.

En aquellos días, solía levantarme al amanecer, limpiar el establo, tomar la sopa raghi que me ofrecía mi esposa y comenzar mi viaje diurno a pie hacia nuestros campos de arroz.

Mientras caminaba, las palabras saltaban, danzaban y se arremolinaban frente a mí. Llegaba a los campos cruzados por fardos. Los promontorios o crestas de los campos evocaban una imagen del cuento de Borges, «El jardín de los senderos que se bifurcan», reverberando con mis pasos.

El campo se convirtió en una especie de lugar de batalla de rompecabezas, mientras lo transitaba, el camino zigzagueaba y bifurcaba la tierra. Las palabras para mis futuras historias siguieron circulando a lo largo de las trazas de la esfinge. El tiempo y yo corríamos sin cesar, hasta la extenuación. Luego me apoderé de esas palabras en el espacio intemporal. Mis piernas comenzaron su viaje de regreso a casa.

De vuelta a casa, barajaba y reorganizaba las palabras que había capturado y luego las agrupaba en blancos papeles con notas armoniosas. Después del largo juego de barajar y reorganizar, terminaba con sólo una página o una página y media de palabras.

En esas horas, me encontraba atrapado en el vórtice del rompecabezas. Moviéndome de aquí para allá, no podía zafarme de los sofocantes nudos. Estaba perdiendo mi sagacidad, tratando obsesivamente de encontrar una salida.

El Ramayana, obra mitológica y orgullo cultural de la India ha permanecido vivo bajo innumerables formas dentro de cuentos populares en varios idiomas. La mayoría de las versiones del folklore se han mantenido vivas gracias a la transmisión oral, casi sin figurar en las ediciones clásicas de la epopeya divina.

Entre dichos cuentos populares, uno de los más destacados es el cuento Mayil Ravana.

Según el Ramayana clásico, Dasharatha, rey de Ayodhya, tuvo cuatro hijos, el mayor de los cuales fue Rama, que fue enviado al bosque siguiendo a los guiles de su madrastra Kaikeyi. Mientras Rama, su esposa Sita y su hermano Lakshman vivían en el bosque, Ravana, el rey de Sri Lanka, secuestró a Sita para vengarse por el insulto causado a su hermana por Lakshman. En una larga serie de consecuencias relativas al episodio del secuestro, Rama en medio de una guerra aniquiló a Ravana y trajo de vuelta a su esposa.

Ésta es la historia en pocas palabras del Ramayana clásico.

Antes de entrar en la historia del fuerte Mayil Ravana, un cuento popular que forma parte de la historia principal, demos un vistazo a sus antecedentes en detalle.

El rey de Sri Lanka, Visravasu, tenía dos esposas, por medio de las cuales nacieron dos hijos, el mayor Ravana y el joven Ravana. Los dos príncipes se entrenaron bien en artes marciales. El joven Ravana también aprendió el arte de los encantamientos, la magia y la hechicería.

Cuando llegó el momento de elegir al heredero del trono, los dos compitieron entre sí para ataviarse con las vestiduras del jefe real. Cuando los ministros insistieron en la antigua tradición de la monarquía que concedería el estatus de rey únicamente al hijo mayor, el Ravana más joven afirmó que él era el hijo mayor de su madre, aunque ella era la segunda esposa del rey. Entonces el sumo sacerdote invocó la teoría del «Derecho de clan del pavo real» y la explicó.

El «Sistema del pavo real» era parte del derecho real del clan del Sol. Un pavo real pondría tantos huevos como sea posible. Entre varios polluelos, sólo el mayor desplegaría sus plumas. Entonces las otras crías seguirían su ejemplo.

Este pensamiento metafórico fue manifestado en los versos de Kaikeyi, escritos por Kamban el más grande poeta Tamil clásico del siglo XII.

OH CRUELDAD, PERSONAS GRANDIOSAS, COMO EL GRAN SOL RESPLANDECIENTE,

NO SE DESVIARÁN DEL CAMINO DE LA VERDAD, INCLUSO SI PIERDEN COSAS COMO SU ALMA;

ESTOS REYES QUE PERTENECEN AL CLAN MANU SIGUEN AL CLAN;

REGLAS DESCENDIENTES COMO EL PAVO REAL. ¿POR QUÉ HABLAS MAL DE ELLOS MOTIVADO POR VILES INTENCIONES?

El hecho de que la «Scientific American Journal» en el siglo XX mencionara en un artículo el suceso de que el pavo real más viejo despliega sus plumas, se registró por primera vez en el siglo XII. La poesía tamil habla por sí misma del genio de Kamban, el Gran Poeta.

Al enterarse de esta teoría del pavo real, el joven Ravana desafió a la corte y dijo que demostraría el estatus de hijo mayor y luego reclamaría el trono y el cetro. Como un rayo salido de la nada, con su poder mágico se transformó en un pavo real y comenzó a desplegar sus plumas. Fue este episodio el que adicionó el epíteto de «Mayil» (pavo real) a su nombre y desde entonces se le llamó «Mayil Ravana» (pavo real Ravana).

Pero los cortesanos, aunque asombrados y conmocionados, se negaron a aceptar su acción y sus palabras y finalmente coronaron al mayor Ravana. El joven Ravana, abandonó la corte y el país sumido en la ira. Se estableció en otra región y la convirtió en su propio reino.

Cuando el Ravana mayor construyó un palacio grande e imponente, Mayil Ravana quiso mofarse de su hermanastro y construyó un fuerte lleno de laberintos alucinantes, que parecía ser una mezcla de lo mejor de la arquitectura e inimaginable en su magnificencia y suntuosidad. Los muros de piedra del fuerte, los corredores laterales, las zonas de seguridad y las puertas estaban más allá del entendimiento humano. Una vez que estás dentro, no puedes salir. Las perlas deslumbrantes y esplendentes y los nueve tipos de piedras preciosas, incrustadas en las paredes que refulgen como relámpagos, perforarían tus ojos como cuchillos. Cualquiera sea la forma en que decidas caminar, en cualquier piso que intentes excavar, el suelo se deslizará bajo tus pies y te arrastrará. Mientras caminas, el corredor también parece ir caminando junto a ti y un vino embriagador sube a tu cabeza y te hace enloquecer. Atrapados en el vórtice de un gran rompecabezas, tu mente y tu cuerpo se hacen pedazos, y llega la muerte para asediarte. Allí, se inhala el olor a saliva que brota de los colmillos de los cocodrilos que se agrupan en el foso. Mira cómo la saliva rezuma en los fuertes que suben y asaltan el cielo.

La cumbre de este desconcertante estado, es que no es un hombre el que destrozó el fuerte fantástico y fabuloso como un acertijo de remolinos, sino un mono llamado Hanuman.

Rama, que estaba pensando en las formas y medios para rescatar a su esposa de las garras de Ravana, solicitó la ayuda de Hanuman, una criatura considerada por encima del estado bestial y por encima del estado humano, que asumió las proporciones de un ser súper-humano.

Rama diezmó a las fuerzas de Sri Lanka en la guerra con Ravana, gracias a la ayuda de Hanuman.

En la etapa final de la guerra, los hermanos de Ravana, los tenientes, los capitanes, los soldados, los guerreros de carros, los caballos y los elefantes fueron totalmente apaleados y mordieron el polvo. Ahora Ravana estaba solo, sin ningún tipo de apoyo.

Fue entonces cuando Ravana pensó en su hermano menor Mayil Ravana y se aproximó a él, en busca de su ayuda. Este último, en un ataque de ira, juró sacrificar tanto a Rama como a Lakshman en el pedestal de «Kali», una deidad de ira ilimitada. Dijo que, si fallaba en su misión, terminaría con su propia vida.

Los consultores de Rama, que habían oído hablar de los poderes mágicos de Mayil Ravana, sugirieron que, en ese día crucial, todos debían evadir el encuentro con él y así podrían sobrevivir a sus ataques. Según su plan, Hanuman rodeó a los hermanos con su larga e interminable cola y construyó un gran fuerte a su alrededor. La entrada al fuerte era la gran boca de Hanuman, nadie osaría a entrar en el «fuerte hecho de cola».

Habiendo detectado esta argucia, Mayil Ravana se disfrazó de Vibhishana, el nuevo consultor de Rama y logró entrar en el fuerte, hablando con Hanuman en una lengua elocuente. Una vez dentro, transformó a Rama y Lakshman en pequeñas piedras y, habiéndolas ocultado dentro de su ropa, salió del fuerte con éxito.

Mayil Ravana, con el disfraz de Vibhishana, le dio unas palmaditas en la espalda a Hanuman, quien lo detuvo para indagar y dijo: «Encontré estas piedras cerca de Rama y Lakshman y como vi que las piedras les molestaban, las saqué».

Hanuman, aplacado con la engañosa respuesta de Mayil Ravana, lo dejó marchar.

Entonces Mayil Ravana encarceló a Rama y Lakshman en su propio fuerte.

Hanuman, quien se sintió engañado, se dirigió hasta el extraordinario fuerte. Pero una vez dentro, no pudo comprender la «topografía» del mismo, siguió buscando y buscando a los hermanos, zigzagueando a lo largo de los corredores, serpenteando en el laberinto, y chocando contra los muros fortificados, hasta que finalmente colapsó, petrificado y aturdido. Con lenguas torturadoras triturando su cráneo, saltó de punta a punta sobre los pétalos de un loto misterioso que poseía múltiples capas. Una pequeña tensión musical seguía vibrando en los nervios de sus talones. Un destello de un rayo le atravesó la cara, como un cuchillo. Con la ayuda de la nota musical, Hanuman se transformó en un escarabajo y asaltó el tallo del loto.

El escarabajo, volaba y cantaba de forma peculiar sobre los poros de los juncos, luego se mezcló con los pétalos del loto y entró por sus bordes. Entonces surgió un haz de rayos en movimiento. Al alcanzarlo, Hanuman, ahora un escarabajo, voló a través de él, como a través de una escala de luz.

El día estaba finalizando. Preparándose para la ceremonia del «kali», Mayil Ravana había salido a bañarse.

Con la ansiedad tatuada en el rostro, Hanuman buscaba a los hermanos sin cesar, y sólo lograba sentirse extenuado tras la infructuosa búsqueda. Entonces, de repente, recordó lo que Mayil Ravana, disfrazado de Vibhishana, le había contado acerca de las dos piedras. Y revisó el lugar en busca de las piedras.

Pasó sobre una pila de piedras y se quedó inmovilizado ante ella, sin saber cómo descubrir las dos piedras en particular.

Mientras el cielo ardía con los relucientes destellos del amanecer, Hanuman sintió que ardía por dentro, desde lo más profundo de su corazón, un petrificado imaginario plagado de enigmas contrastantes emergía y se desplegaba ante su mente.

Mientras se construía un puente a Sri Lanka, un batallón de monos apilaba grandes piedras en el mar y formaban una base sólida. Durante este espectáculo, Hanuman se encontraba apartado, y se sentía deprimido y desolado.

Rama, que se le acercó, le preguntó qué le pasaba. El último dijo: «Tengo el presentimiento de que este puente será el centro de la discordia durante siglos».

Hanuman agregó: «Mi madre me ha criado, inculcándome un sentido moral de lo que es correcto e incorrecto. Ella siempre me pidió que defendiera el bien y luchara contra el mal. Ahora estoy perplejo ante la situación actual, sin saber exactamente si está bien o mal”. Miró fijamente las olas con desaliento.

Luego, una piedra se quebró y voló, posándose en las manos de Rama. Su dedo índice fue herido y la sangre brotó de él. De repente, Hanuman agarró el dedo, se lo puso en la boca y lo chupó. Hanuman probó el sabor de Rama y su color negruzco se transformó en dorado.

Las olas rugieron y bramaron con un sonido ensordecedor. ¿La victoria es de Rama o de Hanuman? Este último no pudo descifrarlo. Era un rompecabezas que desafiaba la razón y Hanuman comenzó a ocultarlo en su interminable cola que, como resultado, se convirtió en un extenso enigma. Esto podría percibirse a partir de una lectura profunda e intensiva del Ramayana. Es importante acotar aquí, que la cola de Hanuman siempre se asemeja a la forma de un signo de interrogación, esto se puede observar en todas las representaciones famosas que muestran el encuentro entre Rama, Lakshman, Sita y Hanuman.

Así como el fuerte de Mayil Ravana está lleno de rompecabezas, también lo está la cola de Hanuman, que es símbolo de un misterioso laberinto plagado de innumerables caminos intrincados.

Ahora, esa imagen del pasado, donde chupaba el dedo de Rama regresó a la mente de Hanuman, agitando las múltiples capas de su memoria.

Ahora, impulsado por una racha inspiradora, Hanuman comenzó a probar cada piedra. Con un bocado de piedras, él permanecía concentrado tratando de descubrir el «sabor» con el que estaba familiarizado. El sabor de las piedras impregnaba su cuerpo y su búsqueda de ese «gusto» en particular continuó.

Después de tomar un baño por la mañana, Mayil Ravana regresaba.

El instante ardió con el chasquido de un dedo y la lengua de Hanuman captó ese «sabor interminable». Justo cuando la saliva de Hanuman humedeció dos piedras, estas se transformaron en formas humanas, es decir, Rama y Lakshman.

Al ver este fenómeno que desafía a la razón, Mayil Ravana se quedó atónito. Aprovechando la ocasión, Hanuman entró en acción para capturarlo en su momento más débil y apresó a Mayil Ravana en su cola enroscada y golpeó el órgano de su vida con su puño. Este golpe resultó fatal para Mayil Ravana.

Todas estas imágenes mitológicas y folclóricas se mantuvieron danzando y zigzagueando en un momento relámpago, en el que me encontré preso en el vórtice del rompecabezas avivado por mis palabras.

Mientras Keats se preguntaba en uno de sus poemas si estaba vivo o muerto, me quedé perplejo: ¿Qué se está revelando ante mis ojos? Ya sea el fuerte de Mayil Ravana que giraba con engranajes sobre ruedas o la cola de Hanuman que contenía algunos misteriosos rompecabezas de la vida o era un territorio inexplorado e interminable y al mismo tiempo desconcertante que avanza hacia el plano literario inglés, con mis palabras nativas cambiando de color y lanzándome un hechizo.

Cuando estoy bajo los tentáculos de la duda, desde algún lugar misterioso y mesmérico, el zumbido de un escarabajo entrando en las cañas y mezclándose en un espacio armónico y sin palabras flota en el aire y alcanza mi oído.

traducido por Mariela Cordero

*************************

இத்தாலிய பதிப்பு  (Italian Version)

Il labirinto di Mayil Ravana
– GouthamaSiddarthan

Lo scrittore latinoamericano Carlos Fuentes ha fatto un ritratto del processo creativo proprio del suo metodo di scrittura:

Sono uno scrittore mattiniero; alle otto e mezza sto scrivendo manualmente e continuo fino alle dodici e mezza, quando vado a fare una nuotata. Poi torno, pranzo e nel pomeriggio leggo fino a quando faccio la mia passeggiata che serve per la scrittura del giorno dopo. Devo scrivere il libro nella mia testa ora, prima di sedermi alla scrivania . Seguo sempre uno schema triangolare durante le mie passeggiate qui a Princeton: vado alla casa di Einstein in Mercer Street, poi alla casa di Thomas Mann a Stockton Street, poi fino alla casa di Herman Broch in Evelyn Place. Dopo aver visitato questi tre posti, torno a casa e a quel punto ho scritto mentalmente le sei o sette pagine di domani. (<Http://www.theparisreview.org/interviews/3195/the-art-of-fiction-no-68-carlos-fuentes>)

Questa camminata dal percorso triangolare lo riconduce al Chacmool degli Aztechi, una forma di scultura mesoamericana pre-colombiana raffigurante una figura distesa che ha la testa reclinata appoggiata sui gomiti sul davanti e che tiene una ciotola o un disco sullo stomaco . Chacmool è associato a Tialoc, il dio della pioggia degli Aztechi.

Attraverso i portali di questa mitologia, la narrativa di Carlos Fuentes fluisce in maniera brillante con un magico mix di mitologia e modernismo. (Http://web.mit.edu/jikatz/www/ChacMool.pdf) .

Rispondendo a una critica generale dei suoi personaggi femminili, dice:
Sono stato attaccato per aver dipinto donne molto ambigue , ma questo è dovuto al fatto che la mia cultura ha avuto una visione negativa delle donne. Una cultura che mette insieme arabi, spagnoli e aztechi non è molto salutare per il femminismo. Tra gli Aztechi, ad esempio, gli dei maschili rappresentano tutti una cosa sola: il vento, l’acqua, la guerra, mentre le dee sono ambivalenti, rappresentano la purezza e la sporcizia, il giorno e la notte, l’amore e l’odio. Si spostano costantemente da un estremo all’altro, da una passione all’altra, e nel mondo azteco questo è il loro peccato. C’è un modello di ambiguità femminile nei miei romanzi.

I suoi scritti sono strutturati secondo una narrazione basata sul tema della maledizione del peccato e del beneficio del peccato.

Il mio stile di scrittura ha calpestato uno strano territorio. Questo può quasi trovare la sua metafora nel labirinto, una struttura magica.

Fin dai tempi della mia infanzia, i rompicapi mi affascinavano .

Mio padre era solito intrattenermi con il cibo ed i rompicapi . Sono loro che continuano a circolare nel flusso del mio sangue, vorticando e agitandosi. Ho giocato con gli enigmi non solo nei miei scritti ma anche nella mia vita. Quindi non c’è da stupirsi, non è un caso e non è senza ragione che Jorge Luis Borges sia da tempo
diventato il mio scrittore preferito.

A quei tempi, mi alzavo all’alba, pulivo la stalla, prendevo la zuppa di miglioche mi offriva mia moglie e iniziavo il mio percorso quotidiano verso le nostre risaie.

Mentre camminavo, le parole saltavano, balzavano e volteggiavano davanti a me. Raggiungevo i prati attraversati da bacini di contenimento. I bacini o i solchi dei prati avrebbero evocato un’immagine presa da un racconto di Borges, “Il giardino dei sentieri che si biforcano”, che riecheggiava con i miei passi . Il prato diventava una sorta di campo di battaglia di rompicapi mentre percorrevo il sentiero a zig-zag e ai margini del prato . Le parole per le mie future storie continuavano a correre lungo tracce simili a sfingi.
Io e il tempo avremmo corso per sempre, fino allo sfinimento . Poi avrei preso in mano quelle parole nello spazio temporale senza tempo. Le mie gambe avrebbero fattoinfine il loro viaggio di ritorno a casa.

Tornato a casa, avrei mescolato e rimescolato le parole che avevo afferrato e poi le avrei mischiate insieme su fogli bianchi in note armoniose. Durante il lungo gioco di mescolamento e rimescolamento, avrei finito con una pagina o una pagina e mezzo di parole.

In quelle ore, mi ritrovavo intrappolato nel vortice del rompicapo. Mettendo i miei piedi qua e là, non riuscivo a divincolarmi dai nodi soffocanti. Ero alla fine, cercando ripetutamente di trovare una via d’uscita.

L’orgoglio culturale indiano dell’opera mitologica Il Ramayana è rimasto vivo in una miriade di forme nei racconti popolari in diverse lingue. La maggior parte delle versioni folcloristiche sono state mantenute in vita solo grazie al passaparola, difficilmente figurando nelle edizioni classiche dell’epica divina.

Tra questi racconti popolari è piuttosto importante la storia di Mayil Ravana.

Secondo il classico Ramayana, Dasharatha, re di Ayodhya, ebbe quattro figli, il maggiore dei quali era Rama, che fu mandato nella foresta in seguito agli inganni della sua matrigna Kaikeyi. Mentre Rama, sua moglie Sita e il fratello Lakshman vivevano nella foresta, Ravana, re delloSri Lanka, rapì Sita per vendicare un insulto che era stato rivolto a sua sorella da Lakshman. In seguito all’episodio di rapimento, Rama annientò Ravana in guerra e riportò indietro sua moglie.

Questa è la storia del classico Ramayanain poche parole.

Prima di entrare nella storia della fortezza di Mayil Ravana, che era un racconto popolare interno alla storia principale, diamo un’occhiata al suo background nel dettaglio.

Il re dello Sri Lanka Visravasu aveva due mogli da cui nacquero due figli, Ravana il maggiore e Ravana il giovane. I due principi si erano allenati bene nelle arti marziali. Il giovane Ravana aveva anche imparato l’arte degli incantesimi, della
magia e della stregoneria.

Quando fu il momento di eleggere l’erede al trono, i due si sfidarono per indossare le vesti del re. Quando i ministri insistettero sull’antica usanza della monarchia che avrebbe conferito lo status di re solo al figlio maggiore, Ravana il giovane affermò di essere il figlio maggiore di sua madre, sebbene fosse la seconda moglie del re. Quindi il capo sacerdote invocò la teoria del“diritto del pavone ” e lo spiegò.
Il “sistema del pavone” faceva parte del diritto reale del clan del Sole. Un pavone deponeva più uova possibili. Tra tanti pulcini , solo il primogenito avrebbe dispiegato le ali e avrebbe sfoggiato le penne. Poi gli altri pulcini avrebbero seguito il suo esempio.

Attraverso ilKaikeyi ,questo pensiero metaforico è stato propostoin uno dei suoi versi daKamban ,il più grande poeta classico Tamil del 12 ° secolo.

“Oh crudele, grande gente, come il grande sole splendente,
Non si allontanerà dal sentiero della verità anche se perderà cose come la propria anima;
Questi re che appartengono al clan Manu seguono il clan;
Il discendente decide allo stesso modo del pavone. Perché avete parlato male di loro intenzionalmente? ”

Questo è il fatto di cui ha parlato lo “Scientific American Journal” nel 20 ° secoloin un articolo, il primissimo pulcino di pavone a dispiegare il proprio piumaggio fu registrato nel XII secolo, la stessa poesia tamil parla dei volumi del genio di Kamban, il grande poeta.

Sentendo parlare di questa teoria del pavone, il giovane Ravana sfidò la corte, dicendo che avrebbe dimostrato il suo status di figlio maggiore per poi reclamare il trono e lo scettro. Come un fulmine a ciel sereno, grazie al suo potere magico,si trasformò in un pavone e iniziò a dispiegare le sue penne. Fu questo episodio che aggiunse l’epiteto di “Mayil” (pavone) al suo nome e da allora si fece chiamare “Mayil Ravana” (Ravana il pavone ).

Ma i cortigiani , sebbene impietriti e scioccati, rifiutarono di accettare la sua azione e le sue parole e alla fine incoronarono Ravanail maggiore. Un Ravana giovane e infuriato lasciò la corte e il paese in preda alla rabbia . Si stabilì in un’altra regione e ne fece il suo regno.

Quando Ravana il maggiore costruì un grande e imponente palazzo, Mayil Ravana volle superare in astuzia il suo fratellastro e costruire una fortezza piena di incredibili labirinti, che sembrassero essere un mix tra il meglio dell’architettura e dell’inimmaginabile nella sua magnificenza e maestosità. I muri di pietra della fortezza, i corridoi laterali, gli strati di sicurezza e le porte andavano al di là della immaginazione umana. Una volta che sei all’ interno , non puoi più uscirne . Le perle abbaglianti e scintillanti e nove tipi di pietre preziose simili a fulmini , incastonate nelle pareti, ti trapasserebbero gli occhi come coltelli. Qualunque sia il modo in cui scegli di camminare, qualunque sia il suolo che cerchi di scavare, il terreno scivolerebbe via da sotto i tuoi piedi e verresti spazzato via. Ogni voltache cammini, il corridoio sembrerebbe passeggiare con te e un vino inebriante ti darebbe alla testa e ti farebbe impazzire. Intrappolato nel vortice di un grande rompicapo , la tua mente e il tuo corpo vengono fatti a pezzi, portando la morte ad assediarti . Laggiù, si sente l’odore di saliva che cola dalle zanne dei coccodrilli che sguazzano nel fossato. Guarda come la saliva sta trasudando sulle fortezze che svettano usurpando i cieli.

Il culmine di questa storia incredibile è che non è un uomo a distruggere il forte dai fantastici e favolosi vortici simili a un rompicapo , ma una scimmia chiamata Hanuman.

Rama, che stava riflettendo sui metodi e imezzi per salvare sua moglie dalle grinfie di Ravana, cercò l’aiuto di Hanuman, una creatura al di là dello stato bestiale e al di là dello stato umano, che assumeva le proporzioni di un essere sovrumano.

Rama decima le forze dello Sri Lanka nella guerra con Ravana, con l’aiuto di Hanuman.

Alla fine della guerra, i fratelli di Ravana , i suoi luogotenenti, i capitani, i soldati e i guerrieri sopra i carri, cavalli ed elefanti furono completamente battuti e gli venne fatta mordere la polvere. Ora Ravana era rimasto da solo, senza più alcun sostegno .
Fu allora che Ravana pensò al suo giovane fratello Mayil Ravana e si riavvicinò a lui, cercando il suo aiuto. Quest’ultimo, in un impeto di rabbia, giurò di sacrificare sia Rama che Lakshman sul piedistallo di “Kali”, una divinità dalla rabbiainfinita. Disse che se avesse fallito nella sua missione, avrebbe messo fine alla sua stessa vita.

I consiglieri di Rama, che avevano sentito parlare dei poteri magici di Mayil Ravana, suggerirono che in quel giorno cruciale, tutti avrebbero dovuto sfuggire all’ incontro con lui e solo in questo modo avrebbero potuto sopravvivere ai suoi attacchi. Secondo il loro piano, Hanuman circondò i fratelli Rama e Lakshmancon la sua lunga e infinita coda e costruì unagrande fortezza attorno a loro, sedendocisi sopra. L’entrata della fortezza era la bocca larga e imponente di Hanuman e nessuno avrebbe osato entrare di soppiatto dalla coda.

Avendo intuito i piani , Mayil Ravana prese le sembianze di Vibhishana, il nuovo consulente di Rama e riuscì ad entrare nella fortezza, parlando ad Hanuman in maniera disinvolta. Una volta dentro, trasformò Rama e Lakshman in piccoli sassi e, dopo averli nascosti su di sé, uscì con successo.

Mayil Ravana nelle sembianze di Vibhishanaaccarezzò Hanuman sulla schiena, che lo aveva trattennuto per interrogarlo , dicendo: “Ho trovato queste pietre vicino a Rama e Lakshman e , visto che a loro davano fastidio , le ho portate fuori”.

Hanuman, rassicurato dalla risposta arguta di Mayil Ravana, lo lasciò andare.

DopodichèMayil Ravana imprigionò Rama e Lakshman nella sua fortezza.

Hanuman, che si sentì ingannato, arrivò fino all’ inquietante fortezza. Ma una volta all’interno, non riusciva a capirne la mappa , continuava a cercare e cercare i fratelli, a percorrere i corridoi, a vagare nel labirinto, a sbattere contro le mura fortificate e infine crollare, pietrificato e stordito. Con lingue di dolore che gli martellavano il cranio, saltò da una punta all’ altra dei petali di un fiore di lotodai molti strati fatto in uno modo strano . Una piccola tensione musicale continuava a suonare nei nervi dei suoi talloni. Un lampo attraversò il suo viso, come un coltello. Con l’aiuto della nota musicale, Hanuman si trasformò in uno scarafaggio e attaccò violentemente il gambo del loto.

Lo scarafaggio, volando e cantando si fece strada tra la vegetazione del canneto, si mescolò ai petali di loto ed entrò sfruttando i loro bordi . A questo punto si scaturì un fascio di raggi luminosi che si muovevano . Afferrandolo, Hanuman, ora trasformato in un coleottero, volò attraverso di esso, come attraverso una scala di luce.

Il giorno stava volgendo al termine . Preparando la cerimonia del ‘kali’, Mayil Ravana era uscito per fare il bagno.

Con l’ansia scritta sul suo viso, Hanumanaveva cercato i fratelli senza sosta ,fino allo stremo delle sue forze . Poi improvvisamente si ricordò di cosa avesse detto Mayil Ravana sotto le spoglie di Vibhishana a proposito delle due pietre. Cominciò subito a setacciare il luogo per trovarle.

Si imbatté in un mucchio di pietre e rimase immobile lì davanti , non sapendo come riconoscere le due pietre speciali.

Mentre i cieli erano in fiamme con le strisce scintillanti dell’alba, Hanuman si sentì ribollire dentro e poi dal profondo del suo cuore emerse la gelida immagine di un rompicapoche si materializzò davanti all’ occhio della sua mente .
Mentre veniva costruito un ponte per lo SriLanka, un battaglione di scimmie stava ammucchiando grosse pietre nel mare per costituire una base solida. Guardando questa immagine , Hanuman se ne stava in disparte ,triste e desolato .

Rama gli si avvicinò e gli chiese cosa c’era che non andava in lui. Quest’ultimo disse : “Ho avuto la sensazione che questo ponte sarebbe stato il pomo della discordia nei secoli a venire “.
Hanuman aggiunse: “Mia madre mi ha cresciuto infondendo in me un senso della morale , di cosa è giusto e cosa è sbagliato. Mi ha sempre chiesto di difendere il bene e combattere il male. Ora sono perplesso su questa azione che stiamo compiendo adesso , non sapendo esattamente se sia giusto o sbagliato”.Fissò tristemente le onde impetuose.

Poi un frammento di pietra si staccò e schizzò via , posandosi sulle mani di Rama. Il suo indice era ferito e ne fuoriusciva del sangue. Tutto ad un tratto, Hanuman afferrò il dito , se lo mise in bocca e lo succhiò. Hanumanaveva avuto un assaggio di Rama e il suo aspetto fuligginoso si trasformò in un colore dorato.

Le onde ruggivano e ruggivano facendo un suono acuto. Stava annunciando la vittoria di Rama o quella di Hauman? Non riusciva a decifrarlo . Era un enigmache sfidava l’arguzia e Hanuman iniziò a nasconderlo nella sua coda infinita che, di conseguenza, si trasformò in un lungo rompicapo. Questo potrebbe essere compreso con una lettura intensa e approfondita del Ramayana. Vale la pena ricordare che la coda di Hanuman appare sempre come un punto interrogativo in tutti i ritratti famosi che rappresentano l’ incontro di Rama, Lakshman, Sita e Hanuman.

Allo stesso modo la coda di Hanumansimboleggia un misterioso labirinto irto di innumerevoli enigmi.

Ora, la precedente immagine del succhiare il dito di Rama si riversò nella mente di Hauman, mescolando i vari livelli della memoria.

Ora, spinto da una serie di intuizioni , Hanuman cominciò a assaggiare ogni pietra impilata davanti a lui. Con la bocca piena di pietre, si limitò a passarle in rassegna ad una ad una , cercando di scoprire il “sapore” con cui aveva familiarità mentre la saliva gli usciva dalla bocca. Il sapore delle pietre che permeava il suo corpo e elettrizzava i le sue papille gustative , la sua caccia a quel particolare “gusto” andava avanti.
Dopo il bagno mattutino, Mayil Ravana stava ritornando.

L’attimo si infiammò all’ improvviso e le papille gustative di Hanuman colpirono quel “sapore infinito” come se prendessero fuoco. Proprio quando la saliva di Hanumanincappò su due particolari pietre,queste mutarono in forme umane, ovvero Rama e Lakshman.

Assistendo a questo fenomeno, Mayil Ravana rimase sbalordito. Sfruttando l’ occasione ,Hanuman si mise in azione per sfruttare il suo momento più debole e , una volta intrappolato Mayil Ravana nella sua coda vorticosa e incredibile ,lo colpì ad un ‘organo vitale serrando la propria mano . Quel colpo si rivelò fatale per Mayil Ravana.

Tutte queste immagini mitologiche e folcloristiche continuavano a girare ea zigzagare in un momento illuminante in cui mi trovavo imprigionato nel vortice di enigmi creato dalle mie parole.

Mentre Keats in una delle sue poesie si chiedeva se fosse vivo o morto, io ero perplesso: cosa si stava svolgendo davanti ai miei occhi? Che fosse la fortezza di Mayil Ravana a girare come le ruote degli ingranaggi o forse la coda di Hanuman che conteneva alcuni misteri della vita o forse ancora si trattava di un territorio nuovo e intrigante , che si muove attraversola letteratura inglese, che con le mie parole in lingua madre cambia colore e lancia un incantesimo.

Mentre ero avviluppatodai tentacoli del dubbio, da qualche parte misteriosamente e mesmericamente il ronzio di uno scarafaggio che entra in un canneto e si confonde in uno spazio armonico senza parole aleggia nell’aria e raggiunge il mio orecchio.

Tradotto da: Elena Sanna

******************************

ஆங்கில பதிப்பு (English Version)

Mayil Ravana’s labyrinth
– Gouthama Siddarthan

Latin American writer Carlos Fuentes has given a pen-portrait of the way he goes about his writing work:
I am a morning writer; I am writing at eight-thirty in longhand and I keep at it until twelve-thirty, when I go for a swim. Then I come back, have lunch, and read in the afternoon until I take my walk for the next day’s writing. I must write the book out in my head now, before I sit down. I always follow a triangular pattern on my walks here in Princeton: I go to Einstein’s house on Mercer Street, then down to Thomas Mann’s house on Stockton Street, then over to Herman Broch’s house on Evelyn Place. After visiting those three places, I return home, and by that time I have mentally written tomorrow’s six or seven pages. (<http://www.theparisreview.org/interviews/3195/the-art-of-fiction-no-68-carlos-fuentes>)

This triangular walk at 90 degrees leads him to Aztecs’ Chacmool, a form of pre-Columbian Mesoamerican sculpture depicting a reclining figure with its head facing 90 degrees from the front, supporting itself on its elbows and supporting a bowl or a disk upon its stomach. The Chacmool is associated with Tialoc, the rain god of Aztecs.

Through the portals of this mythology, Carlos Fuentes’ narrative flows on, glistening with a magical mix of mythology and modernism. (<http://web.mit.edu/jikatz/www/ChacMool.pdf>)

Replying to a general criticism of his female characters, he says:
I’ve been attacked for depicting very impure women, but this is because of the negative vision my culture has had of women. A culture that combines Arabs, Spaniards, and Aztecs is not very healthy for feminism. Among the Aztecs, for example, the male gods all represent a single thing: wind, water, war, while the goddesses are ambivalent, representing purity and filth, day and night, love and hate. They constantly move from one extreme to another, from one passion to another, and this is their sin in the Aztec world. There is a pattern of female ambiguity in my novels.

His writings are constructed in a narrative in the veins of the curse of sin and the boon of sin.

My style of writing has been treading a weird territory. That can almost find its metaphor in labyrinth, a magical mesh.

Right from my childhood days, puzzles have been fascinating me.

My father used to morsel out food and puzzles to me. It is they which still keep on circulating in the current of my blood, swirling and surging. I have been playing with puzzles not only in my writings but also in my life. So no wonder, it is not an accident or not without reason that Jorge Luis Borges has long since become my favorite writer.

In those days, I used to get up at daybreak, clean up the cowshed, take raghi soup offered by my wife and begin my diurnal journey on foot towards our paddy fields.

As I walked on, words would jump, leap and swirl ahead of me. I would reach the fields criss-crossed by bunds. The bunds or ridges of the fields would conjure up an image of Borges’ short story, ‘The Garden of Forking Paths’, reverberating with my footfalls.

The field became a sort of battlefield of puzzles as I was treading the field’s zigzagging and branching-off path. Words for my prospective stories kept running along the sphinx-like tracks. Time and myself would run endlessly, getting weary. Then I seize hold of those words in the timeless time-space.My legs would begin their return journey home.

Back home, I would shuffle and reshuffle the words I had caught hold of and then I would piece them together on white blank papers in harmonious notes. During the long-drawn-out game of shuffling and reshuffling, I would end up with just one pageful or one-and-half-pageful of words.

In those hours, I found myself caught in the vortex of the puzzle. Putting my feet here and there, I could not wriggle out of the suffocating knots. I was at my wits’ end, trying repeatedly to find a way out.

India’s cultural pride of mythological work Ramayana has been alive in myriad forms in folk tales in several languages. Most of the folklore versions have been kept alive just by the word of mouth, hardly figuring in the classical editions of the divine epic.

Among such folktales quite prominent is the tale of Mayil Ravana.

According to the classical Ramayana, Dasharatha, king of Ayodhya, had four sons, the eldest of whom was Rama who was sent to the forest following the guiles of his step-mother Kaikeyi. While Rama, his wife Sita and brother Lakshman were living in the forest, Ravana, king of SriLanka, kidnapped Sita to avenge the insult meted out to his sister by Lakshman. In a long series of consequences of the kidnap episode, Rama in a war annihilated Ravana and brought back his wife.

This is the story in a nutshell of the classical Ramayana.

Before going into the story of Mayil Ravana’s fort, which was a folktale part of the main story, let us have a look at his background in detail.

SriLankan king Visravasu had two wives through whom two sons were born, the elder Ravana and the young Ravana. The two princes trained well in martial arts. The young Ravana had also learnt the art of incantations, magic and sorcery.

When it was time to elect the heir-apparent to the throne, the two vied with each other to don the royal chief’s robes. When the Ministers insisted on the age-old custom of monarchy that would bestow the king’s status only to the eldest son, the youngest Ravana claimed the he was the eldest son of his mother, though she was the king’s second wife. Then the chief priest invoked the ‘peacock clan right’ theory and explained it.

The ‘peacock system’ was part of the Sun clan’s royal right. A peacock would lay as many eggs as possible. Out of several peachicks, only the eldest would unfold and fan out its feathers. Then the other chicks would follow suit.

This metaphorical thought was put forward in one of his verses through Kaikeyi by the greatest classical Tamil poet Kamban of the 12 century.

“Oh cruel one, great people, like the lustrous great sun,
Will not swerve from the path of truth even if they lose things like their soul;
These kings who belong to the Manu clan follow the clan;
Descendant rules like the peacock. Why did you talk ill of them by base intentions?.”

That the ‘Scientific American Journal’ in the 20th century in an article has spoken about the fact over the eldest peachick unfolding its feathers first was recorded in the 12 th century Tamil poetry itself speaks volumes for the genius of Kamban, the Great Poet.

Hearing about this peacock theory, the young Ravana challenged the court, saying that he would prove his elder son status and then stake claim to the throne and the sceptre. Like a bolt out of the blue, he metamorphosed into a peacock with his magical power and started unfolding his feathers. It was this episode that added the epithet of ‘Mayil’ (peacock) to his name and he was since called ‘Mayil Ravana’ (peacock Ravana).

But the courtesans, though stunned and shocked, refused to accept his words and action and finally crowned the elder Ravana. An angry young Ravana left the court and the country in a huff. He settled in some other region and made it his own kingdom.

When the elder Ravana constructed a big and imposing palace, Mayil Ravana wanted to outsmart his step-brother and built a fort full of mind-boggling labyrinths, which seemed to be a mix of the best in architecture and unimaginable in its magnificence and majesty. The fort’s stone walls, sideway corridors, security layers and doors were beyond human head. Once you are in, you cannot be out. The blindingly glittering pearls and the lightning-like nine types of precious stones, embedded in the walls, would pierce your eyes like knives. Whatever way you choose to walk, whatever floor you try to excavate, the ground would slip out of your feet and you would be swept off your feet. As you walk on, the corridor would also seem to be strolling along with you and a heady wine goes to your head and drives you mad. Trapped in the vortex of a great puzzle, your mind and body get smashed to pieces, bringing death to lay a siege to you. Over there, sniff out the odour of saliva tripping from the fangs of crocodiles wallowing in the moat. Look how the saliva is oozing down on the forts going up into and usurping the heavens.

The peak of this puzzling state is that it is not a man who smashed the fort of fantastic and fabulous conundrum-like swirlings, but a monkey called Hanuman.

Rama, who was thinking over ways and means to rescue his wife from the clutches of Ravana, sought the help of Hanuman, a creature above the beastly state and above the human state, who assumed the proportions of a superhuman being.

Rama decimates the SriLankan forces in the war with Ravana, with the help of Hanuman.

At the end-stage war, Ravana’s brothers, lieutenants, captains, soldiers and warriors of chariots, horses and elephants were all totally beaten and made to bite the dust. Now Ravana stood alone, with all support cut off.
It was then that Ravana thought of his young brother Mayil Ravana and approached him, seeking his help. The latter, in a fit of rage, vowed to sacrifice both Rama and Lakshman at the pedestal of ‘Kali’, a deity of unlimited ire. He said if he failed in his mission, he would end his own life.

Rama’s consultants, who had heard about the magical powers of Mayil Ravana, suggested that on that crucial day, they all must evade the tryst with him and thereby they could survive his attacks. As per their plan, Hanuman encircled the brothers with his long and endless tail and constructed a big fort around them, sitting atop it. The entrance to the fort being Hanuman’s wide and massive mouth, no one could dare to sneak into the ‘fort of tail.’

Having sensed their designs, Mayil Ravana donned the guise of Vibhishana, Rama’s new consultant and managed to enter the fort, speaking to Hanuman in a glib tongue. Once in, he changed Rama and Lakshman into small stones and having hidden them on his person, he came out successfully.

Mayil Ravana in the disguise of Vibhishana patted Hanuman on the back, who detained him for an enquiry, saying, “I found these stones near Rama and Lakshman and finding the stones disturbing them, I brought them out.”

Hanuman, pacified with Mayil Ravana’s answer of guile, let him go off.

Then Mayil Ravana imprisoned Rama and Lakshman in his own fort.

Hanuman, who felt cheated, went all the way to the puzzling fort. But once inside the fort, he could not figure out the ‘topography’, kept on searching and searching for the brothers, winding along the corridors, meandering in the labyrinth, and bumping into the fortified walls and finally collapsed, petrified and dazed. With tongues of pain pounding the skull, he hopped from tip to tip of petals in a lotus multilayered in a mysterious style. A small musical strain kept ringing in the nerves of its heels. A flash of lightning cut through his face, like a knife. With the help of the musical note, Hanuman changed into a beetle and stormed into the lotus stem.

The beetle, winging and singing its way into the pores of reed plants, mingled with the lotus petals and entered through their borders. Then was born a beam of rays in motion. Catching hold of it, Hanuman, now a beetle, flew through it, as if through a ladder of light.

The day was breaking. Preparing for the ‘kali’ ceremony, Mayil Ravana had gone out to take bath.

With anxiety writ large on his face, Hanuman was searching for the brothers endlessly only to feel weary of the search. Then he suddenly remembered what Mayil Ravana in the guise of Vibhishana had told him about the two stones. Now he scanned the place for the stones.

He happened on a pile of stones and stood frozen before it, not knowing how to figure out the two particular stones.

As the skies were ablaze with dawn’s glittering streaks, Hanuman felt hotting up inside and then from the depths of his heart, a frozen imagery of contrasting conundrum emerged and unfolded before his mind’s eye.
While a bridge to SriLanka was being constructed, a battalion of monkeys piled up big stones into the sea and made a strong foundation. Watching this sight, Hanuman was standing apart, depressed and desolate.

Rama who approached him asked what was wrong with him. The latter said, “I have a hunch that this bridge would be the bone of contention centuries after.”

Hanuman added, “My mother had brought me up, instilling in me a sense of moral right and wrong. She had always asked me to stand for the right and fight the evil. Now I am perplexed over this current action, not knowing exactly whether it is right or wrong.” He stared at the surging waves in a mood of blues.

Then a splinter stone broke out and flew, settling down on Rama’s hands. His index finger was injured and blood oozed from it. All of a sudden, Hanuman caught hold of the finger and put it in his mouth and sucked it. Hanuman then had a taste of Rama and his sooty look changed into golden colour.

The waves roared and roared at a high-pitch sound. Did it say Rama’s victory or Hauman’s? The latter could not decipher it. It was a puzzle defying enlightenment and Hanuman started hiding it in his endless tail that as a result, changed into a long-drawn-out conundrum. This could be sensed from a deep and intensive reading of Ramayana. It is worth recalling here that Hanuman’s tail always looks like a question mark in all famous portraits featuring the gathering of Rama, Lakshman, Sita, and Hanuman.

Just as Mayil Ravana’s fort is overflowing with puzzles, so is Hanuman’s tail which is a symbol of a mysterious labyrinth bristling with countless puzzles.

Now, that past image of sucking Rama’s finger flooded back to Hauman’s mind, stirring the multilayers of memory.

Now, spurred by an inspirational streak, Hanuman started tasting each and every stone mounted before him. With a mouthful of stones, he just goggled, trying to discover the ‘taste’ he was familiar with and a saliva kept streaming out of its mouth. The taste of stones permeating his body and electrifying the buds of its tongue, his hunt for that particular ‘taste’ went on.
After morning bath, Mayil Ravana was returning.

The moment became ablaze with the snap of a finger and the buds of Hanuman’s tongue caught that ‘endless taste’ as if they caught fire. Right when Hanuman’s saliva tripped down on two stones, they changed into human forms, that is, Rama and Lakshman.

Seeing this reason-defying phenomenon, Mayil Ravana stood flabbergasted. Rising to the occasion, Hanuman swung into action to exploit his weakest moment and trapped Mayil Ravana in his swirling and puzzling tail and hit hislife organ with his clasped hand. That blow proved fatal for Mayil Ravana.

All these mythological and folklore images kept on whirling and zigzagging in a lightning moment in which I found myself imprisoned in the vortex of puzzles cooked up by my words.

As Keats asked himself in one of his poems whether he was alive or dead, I was puzzled: What was it unfolding before my eyes? Whether it was Mayil Ravana’s fort that was revolving like cogs in wheels or it was Hanuman’s tail that contained some mystery puzzles of life or it was a new and endless but puzzling territory that moves towards the English literary plane, what with my native words changing colour and casting a spell on me.

As I was under the tentacles of doubt, from somewhere mysteriously and mesmerically the buzz of a beetle entering into reeds and mingling in a wordless harmonious space wafts through the air and reaches my ear.

Translated: Maharathi.

************************************